ठूला-ठूला किताब पढेर संसारमा कति मानिस मृत्युको द्वारमा पुगे तर सबै विद्वान बन्न सकेनन् । यदि कसैले प्रेम वा प्रेमको साढे दुई अक्षर मात्र राम्ररी पढ्छ अर्थात् प्रेमको वास्तविक रूपलाई चिन्यो भने मात्र उनी सच्चा विद्वान हुने विश्वास कबीरको छ ।
गुरु र भगवान दुवै एकसाथ उभिन्छन्। पहिला कसको खुट्टा छुन्छौ ? कबीरदास जी भन्नुहुन्छ, पहिले म गुरुलाई प्रणाम गर्छु, किनकि उहाँले गोविन्दसम्म पुग्ने बाटो देखाउनुभएको छ।
एक व्यक्तिले लामो समयसम्म आफ्नो हातमा मोतीको माला घुमाउँछ, तर उसको मूड परिवर्तन हुँदैन, उसको दिमागको चाल शान्त हुँदैन। यस्तो व्यक्तिलाई कबीरको सल्लाह छ कि यो हातको माला घुमाउन छोड्नुहोस् र मनका मोतीहरू बदल्नुहोस् वा घुमाउनुहोस् ।
शरीरमा भगवा लुगा लगाउन सजिलो छ, तर मनलाई योगी बनाउने काम कमै मानिसको हुन्छ। मन योगी बन्यो भने सबै उपलब्धि सजिलै मिल्छ।
जब म आफ्नो अहंकारमा डुबेको थिएँ, मैले प्रभुलाई देख्न सकिन। तर जब गुरुले मभित्र ज्ञानको दियो जलाउनुभयो, तब अज्ञानको सबै अन्धकार हट्यो। ज्ञानको ज्योतिले अहंकार हट्यो र ज्ञानको ज्योतिमा प्रभुलाई भेटियो।
सज्जनको जात सोध्नुको सट्टा उसको ज्ञान बुझ्नुपर्छ। तरबारको मुल्य म्यान होइन तर ढाक्ने खोल हो।
जिउँदै मर्नु नै राम्रो हो, मर्नु जान्ने हो भने । जो मर्नु अघि मर्छ त्यो अमर हुन्छ। जसले शरीरमा रहँदा सबै अहंकारबाट मुक्ति पाएको हुन्छ, उसको जीवनमा विजय हुन्छ।
गुरुमुखको वचन विचार गरेर व्यवहार गर्ने नै फलदायी हुन्छ। उसलाई वासना वा क्रोधले विचलित गर्दैन। त्यो मन कहिल्यै कल्पनाको मुखमा पर्दैन।
