ओशो : एक जना भिखारी सम्राटकहाँ आयो र उसले सम्राटलाई भन्यो, “यदि तिमीले मलाई केही दिने हो भने, दिनुअघि मेरो एउटा शर्त मान्नु पर्छ।” सम्राटले धेरै भिखारी देखेका थिए तर उसले पहिलो पटक एउटा शर्त राखेको भिखारी देखिरहेको थियो। सम्राटले सोधे, “तिम्रो मतलब के हो ?
र यी सर्तहरूको अर्थ के हो?” भिखारीले भन्यो, “मेरो सर्त छ कि तिमीले मेरो कचौरा पूरै भरेपछि मात्र म भिख माग्न सक्छु।” राजाले आक्रोशित हुँदै भने, “म को हुँ जस्तो लाग्छ ? के म तिमीलाई भिखारी ठान्छु? तिमीलाई लाग्छ म यो सानो कचौरा भर्न सक्दिन?” भिखारीले भन्यो, “मलाई भिख माग्ने हो कि भनी बताउनु राम्रो लाग्यो, किनकि पछि समस्या पर्न सक्छ।”
राजाले आफ्नो वजीरलाई बोलाए र हिरा, माणिक र पन्ना जस्ता बहुमूल्य पत्थरहरूले भिखारीको कचौरा भर्न भने। यो भिखारीलाई पनि थाहा दिनुहोस् कि यो कोसँग कुरा गरिरहेको छ ! तर त्यसपछि समस्या आयो । कचौरा भरिएको थियो तर राजा छक्क परे किनभने रत्नहरू कचौरामा पर्नेबित्तिकै गायब हुनेछन्।
कचौरा धेरै पटक भरियो तर हरेक पटक फेरि खाली हुन्थ्यो । अब राजालाई रिस उठ्यो तर उसले आफ्नो वजीरलाई भने, “मेरो सारा राज्य गयो वा मेरो सारा खजाना खाली भए पनि म यो भिखारीलाई हराउन दिन्न । अहिले त अति भइसकेको छ ।” राजाले भनेजस्तै भयो।
उनको सबै खजाना गायब भएको भनिन्छ । बिस्तारै राजा भिखारी बने । यो सबै हुन महिनौं लाग्यो । अनि त्यतिन्जेल भिखारी पनि थियो, राजा पनि थियो र सारा राज्य पनि थियो। सबैजना के हुने हो भनी सोचिरहेका थिए । आखिर के हुने हो ? सबै कुरा मात्र गायब थियो।
अन्ततः राजा भिखारीको खुट्टामा परे र उसलाई भने, “मलाई माफ गर्नुहोस्। तर यहाँबाट जानुअघि एउटा कुरा भन। यो भिखारी कचौरा को रहस्य के हो? यो सबै कुरा कसरी गायब भयो? भिखारी हाँस्न थाल्यो । उहाँले भन्नुभयो, “यो मानिसको इच्छाले बनेको हो। मैले यो मानिसको चाहनाबाट बनाएको छु जुन कहिल्यै पूरा हुँदैन।
जतिसुकै भरिए पनि त्यसमा सबै हराउँछ।” यो कचौरा मानव मनको चाहनाले बनेको हो र यसमा संसारको राज्य किन नराख्नु, तर यसमा सबै कुरा गायब हुन्छ र खाली रहन्छ। अलेक्ज्याण्डर पनि खाली हात मरे र एडल्फ हिटलर पनि भिखारी जस्तै मरे। आफ्नो इच्छा पूरा गर्न जान्नेहरू मात्र राजा जस्तै मर्छन्। उनले पनि राजा जस्तै जीवन बिताए ।
